Żaden planowy pociąg już nie przyjechał

Wspomnienie Dariusza Dołubizny o ostatnich dniach linii kolejowej Gołdap-Olecko zamieszczone na stronie wrphoto.eu. 

Luty 1991 rok, chyba…(?)  Stacja Gołdap. SP45-017 wraz z widocznym w tle pociągiem, który w godzinach porannych przybył z Ełku, ćwiczy się w kilkugodzinnym oczekiwaniu na kurs powrotny, gdzieś w okolicach godziny 16.

To już była praktycznie agonia połączeń pasażerskich do Gołdapi. W tamtych czasach likwidowano szybko i po cichutku. Fakt, trasa była w opłakanym stanie, prędkość szlakowa wynosiła 20-30 km/h, a i tak w sumie strach było tym pociągiem jechać.

Zanim połączenia pasażerskie do Gołdapi zlikwidowano, „zgrabnie” rozkomunikowano je w Olecku z pociągami do i z Suwałk. Owszem, nie ma co się łudzić, że gdyby na stacji w Olecku jeden pociąg czekał na drugi, to naraz jeździłaby nimi masa ludzi. Ale fakt pozostaje faktem, aby z Suwałk dostać się na to jedyne połączenie do Gołdapi, musiałem wcześnie rano przyjechać do Kowal Oleckich PKS-em. 

Dlaczego do Kowal? Do Olecka też niczym nie miałem szansy zdążyć.

Miałem w Kowalach Oleckich około pół godziny do przyjazdu pociągu. Na stacji panowały egipskie ciemności…, blade światło oświetlało pomieszczenie… No właśnie, kogo? Dyżurnego ruchu? Stacja miała już wtedy unieważnione semafory tak, jak Gołdap. Może stróża? A może kasjera, bo chyba słysząc moje kroki ten „ktoś” wyszedł ze swojej kanciapy i spytał, czy chce bilet na pociąg. Gry odparłem twierdząco, otworzył kasę biletową i sprzedał mi bilet. Kartonowy, bo jakże by inaczej. Pomruczał coś pod nosem, z czego zarejestrowałem coś w stylu: „to jeszcze ktoś chce tym jeździć…” i zniknął w swojej pierwszej kanciapie. Za moment na peronie zapaliły się może ze trzy lampy – zrobiło się jakoś tak lepiej.

W oddali zatrąbiło i też pojaśniało. Słychać było gang diesla SP45, chociaż miałem jeszcze nadzieję na Ol49. Długo czekałem, zanim skład wtoczył się na stację.

Nikt nie wysiadł, wsiadłem tylko ja do pustego i licho oświetlonego wagonu. I jakoś miałem nieodparte wrażenie, że pociąg ruszył sam, bez udziału kierownika pociągu. 

Wagon miarowo kolebał się to w jedną stronę, to w drugą stronę. W jednym momencie „kolebnięcie” było mocniejsze, a w odkosie zauważyłem dwa-trzy wagony towarowe do góry kołami…, zrobiło mi się wtedy po raz kolejny dziwnie.

Podróż z Kowal Oleckich do Gołdapi ciągnęła się jak flaki z olejem. Pociąg zatrzymał się trzykrotnie, bardzo łagodnie i chyba bez udziału hamulca zespolonego w Pogorzeli, Górnem i Botkunach… nikt mi po drodze nie sprawdził biletu.

Wreszcie Gołdap. 

Nie spieszyłem się do wysiadania, a jak już wysiadłem, nikogo na peronie nie było. SP45-017 odpięła się od składu i wolno potoczyła się na oblot. Zrobiłem parę zdjęć, spojrzałem na zegarek i stwierdziłem, że czekać do godziny 16, to jak za karę. Mając świadomość, że niestety coś się kończy, udałem się na pobliski przystanek PKS-u.

Za parę dni, a może tygodni (?) więcej żaden planowy pociąg pasażerski do Gołdapi już nie przyjechał.
I ten wypłowiały napis na dworcu w Gołdapi „Witamy na Mazurach”…, jak chichot losu…